روش های سنجش آماری خطر جرم

اگرچه نخستین روش در سنجش آماری خطر جرم، روش ایستاست که در آن صرفاً به محاسبات آماری عوامل خطر ایستا و پیشینه ای مانند سابقۀ محکومیت کیفری بزهکار توجه می شود، بی توجهی به عوامل پویا و متغیری مانند اعتیاد کنونی بزهکار به مواد مخدر موجب ناتوانی این روش در سنجش دقیق خطر جرم گردیده است. به همین دلیل به تدریج روش های دیگری نظیر سنجش آماری پویا و سنجش ترکیبی آماری/ بالینی ابداع گردیده است که در راستای افزایش دقت در سنجش ها به عواملی نظیر «نیاز جرم زا» و میزان «تأثیرپذیری» بزهکاران از برنامه های اصلاحی- درمانی توجه می شود. نیازهای جرم زا تعبیر دیگری برای عوامل خطر پویایی اند که در وضعیت کنونی فرد مؤثرند و برطرف نمودن آن ها می تواند موجب کاهش خطر جرم از طریق اصلاح و درمان بزهکاران گردد. مطالعۀ آخرین تحولات سنجش آماریِ خطر جرم نشان می دهد که نه تنها این رویکرد مخالفتی با اندیشۀ بازپروری ندارد، بلکه با تأکید بر سه اصلِ خطر، نیاز و تأثیرپذیری، زمینۀ مناسبی را برای بازپروری هدفمند فراهم می سازد.